Wszystko co powinnaś wiedzieć o hipotrofii - cz. II
Powikłania hipotrofii. Wykrywanie i diagnostyka hipotrofii
Wczesna hipotrofia niesie ze sobą przede wszystkim ryzyko przedwczesnego porodu oraz powikłań związanych z nadciśnieniem.
W nierozpoznanej późnej hipotrofii przede wszystkim boimy się gorszej tolerancji skurczów porodowych przez płód, niskiej punktacji Apgar i zielonego płynu owodniowego. Dlatego w przypadku stwierdzenia późnej hipotrofii dążymy do porodu po skończonym 37 tygodniu ciąży.
Szczególnym przypadkiem są tutaj płody konstytucjonalnie małe (SGA – small for gestational age, czyli małe w stosunku do wieku ciążowego). Ich wielkość mieści się między trzecim a dziesiątym centylem, czyli poniżej normy, ale wszystkie parametry dobrostanu są prawidłowe: przepływy, KTG, ilość płynu owodniowego. Takie dzieci przy ścisłym nadzorze ambulatoryjnym możemy urodzić później, ale nie po terminie porodu.
Wykrywanie i diagnostyka hipotrofii
Dzięki temu, że w ciąży wykonujemy badanie USG w każdym trymestrze, jesteśmy w stanie na badaniu USG podejrzewać nieprawidłowe wzrastanie. Dodatkowo zgodnie z najnowszymi rekomendacjami PTG dotyczącymi zaburzeń wzrastania lekarz prowadzący powinien z wizyty na wizytę od 26 tygodnia ciąży oceniać wysokość dna macicy.
W przypadku małego przyrostu wielkości macicy należy wykonać ocenę masy płodu.
Również w przypadku słabszego odczuwania ruchów płodu i ponad 3 tygodniach od ostatniej oceny masy płodu, wzrastanie powinno zostać zweryfikowane ultrasonograficznie.
Pierwszą rzeczą, którą lekarz robi w przypadku podejrzenia zaburzeń wzrastania płodu to weryfikacja wieku ciążowego.
Najlepiej użyć do tego USG wykonanego między 8-14 tygodniem ciąży. Gdy wiek ciążowy z USG różni się od wieku wyliczonego z ostatniej miesiączki o 7 dni lub więcej to zawsze bierzemy pod uwagę wiek wyliczony z USG.
ciąg dalszy w kolejnym wpisie...
dr n. med. Anna Kajdy, specjalista ginekolog-położnik, specjalista perinatolog.
Ordynator Położnictwa
Powikłania hipotrofii. Wykrywanie i diagnostyka hipotrofii
Wczesna hipotrofia niesie ze sobą przede wszystkim ryzyko przedwczesnego porodu oraz powikłań związanych z nadciśnieniem.
W nierozpoznanej późnej hipotrofii przede wszystkim boimy się gorszej tolerancji skurczów porodowych przez płód, niskiej punktacji Apgar i zielonego płynu owodniowego. Dlatego w przypadku stwierdzenia późnej hipotrofii dążymy do porodu po skończonym 37 tygodniu ciąży.
Szczególnym przypadkiem są tutaj płody konstytucjonalnie małe (SGA – small for gestational age, czyli małe w stosunku do wieku ciążowego). Ich wielkość mieści się między trzecim a dziesiątym centylem, czyli poniżej normy, ale wszystkie parametry dobrostanu są prawidłowe: przepływy, KTG, ilość płynu owodniowego. Takie dzieci przy ścisłym nadzorze ambulatoryjnym możemy urodzić później, ale nie po terminie porodu.
Wykrywanie i diagnostyka hipotrofii
Dzięki temu, że w ciąży wykonujemy badanie USG w każdym trymestrze, jesteśmy w stanie na badaniu USG podejrzewać nieprawidłowe wzrastanie. Dodatkowo zgodnie z najnowszymi rekomendacjami PTG dotyczącymi zaburzeń wzrastania lekarz prowadzący powinien z wizyty na wizytę od 26 tygodnia ciąży oceniać wysokość dna macicy.
W przypadku małego przyrostu wielkości macicy należy wykonać ocenę masy płodu.
Również w przypadku słabszego odczuwania ruchów płodu i ponad 3 tygodniach od ostatniej oceny masy płodu, wzrastanie powinno zostać zweryfikowane ultrasonograficznie.
Pierwszą rzeczą, którą lekarz robi w przypadku podejrzenia zaburzeń wzrastania płodu to weryfikacja wieku ciążowego.
Najlepiej użyć do tego USG wykonanego między 8-14 tygodniem ciąży. Gdy wiek ciążowy z USG różni się od wieku wyliczonego z ostatniej miesiączki o 7 dni lub więcej to zawsze bierzemy pod uwagę wiek wyliczony z USG.
ciąg dalszy w kolejnym wpisie...
dr n. med. Anna Kajdy, specjalista ginekolog-położnik, specjalista perinatolog.
Ordynator Położnictwa